साहित्य सृजना (Uma Gautam)

SUN RISES (Poem)

Sun rises when moon is omitted
Spreading its ray with unlimitted
Simply great warmness appeared by hurting
It followed and followed again by trusting

Sun rises carring noticable survay
with its strength and powerful ray
It attract on every front and rear
Seeking amazing joy near and near

Sun rises being the world's reaches
I promised to follow what it teaches
I realize the distance and spaces between us
But also to catch him every things I rush

Sun rises sharing priceless pleasure
Being the king of king and natural leader
I hide humanity with its poweful massage
I hide it with world and even with own image

Sun rises being the key of the world
Negleting brightest star and darkful clouds
It helps me to rejoice on my every way
But now from me it goes far away and away

MISSING HEART

With the humble effort of love
You crack my heart currently I observed
It is lampless in your absence
I lost might privacy with own experience

Rememberance encourage me on reasult and begain
Why I am missing my heart again and again

I am unable to acced any things due to whisper
Time and time I am bearing macco lacture
Lampless crowded me on result and begain
Why I am missing my heart again and again

It's me a looser and a dreamer
Caring lots of desire searching for brighter
Full of madness appeared on result and begain
Why I am missing my heart again and again

गजल
सच्चा पुत्र हुँ म भनी उठ्यौ पिएर खुनलाई
हारी हारी डल्यौ अनी आट्यौ झस्किएर रुनलाई

दोदारमा पर्यौ अनी त्यसै जालमा अल्झिन गयौ
पदभ्रस्ट भ्रस्ट पार्छु भनी उठ्यौ आकाश छुनलाई

पछारिएर मैदानमा अन्दकारलाई चुम्न पुग्यौ
एक्कासी आँखा बन्द गर्यौ बेहोसी हुनलाई

आफ्नै स्वार्थसिद्द हेर्यौ आफ्नै मान बचाउदै
अनायसै माथि उठ्यौ बिद्रोह त्यसै दुनलाई

शरीरलाई समाल्दै व्यवस्ता गर्यौ हिरा मोती
लछार्न सारा सत्य अनी हात पार्न सुन्लाई
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
गजल
न त रुन नै सके न त हासे रै बाचे
नचुटाएर भावना न त गासे रै बाचे

हराएका क्षणहरु लुकाएका पलहरु
न त जोगाइ राखे न त मासे रै बाचे

मुटुभित्र टासौ लाग्यो कसैको तस्बिरलाई
न त जलाउनै सके न त टासे रै बाचे

इस्ट मित्र दुनियालाई हासो दिन सकिनलौ
न मन भित्र को व्यथा न त तासे रै बाचे

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
गजल UMA
संसार भित्र अर्को संसार डल्यो भन्छन किन
मुटु भित्र भयङकर आगो बल्यो भन्छन किन

आँफै देखी डराएर आँफैलाई कुल्चिएर
दु:ख आए भाग्यले छल्यो भन्छन किन

दन्काएर अग्निलाई विस्व भरी फैलाएर
यहाँ सब्को शरीरहरु जल्यो भन्छन किन

आफु मात्र जिउ भन्दै आफ्नै पेट भर्नलाई
मेरो लागि मात्र फल फल्यो भन्छन किन

जन्म मृत्‍यु संसारको नियम हुँदा हुँदै
आत्मा सग काल आइ चल्यो भन्छन किन

गजल्हरू (उमा गौतम)

Gajal

दुई थोपा आसु आज झर्‍यो हृदयमा
दियो कस्ले ठुलो चोट पर्‍यो हृदयमा

हट्यो आट हिम्मत अनी लुक्यो हासो खुसी
बोल्न खोजेको एक बचन मर्‍यो हृदयमा

रसाएर आँखाहरु टोलाई मात्र राछन किन
दु:ख पिडा आज बसै सर्‍यो हृदयमा

च्वास च्वास मुटुभित्र घोचिरहन्छ आजकल
बिझे काडाहरु कस्ले छर्‍यो हृदयमा

बम बारुजबाट होकी आवाजहरु आइराछ
फेरी कसले बिद्रोह गर्‍यो हृदयमा

Gajal
आसु बनी टल्किराछन कोमल पतमा शीतहरु
विवस भई लर्बराए जिवनका रीतहरु

यस्तो लाग्छ मेरो लागि हार नै सैय छ
हारेर नै बाँच्न सके किन चाइयो जितहरु

आफु हासी अरुलाई चै रुवाउनको निम्ती
ठीक्क रछन आजभोलि चारैतिर नीतहरु

सुन्य छ चारैतिर थाके क्यार प्राणी सारा
कोइलीको घिट्घिटोमै अड्के क्यार गीतहरु

अली अली मुस्कुराउदै लुकामारी गर्दै थिए
नभेटिने गरेर नै लुकेछन आज हितहरु

एक्लो भए जालभित्र बादल आई छोपीदियो
पागल बनाइ हासीराछन कुन्नी किन प्रितहरु

Gajal
सत्यलाई लुकायौकी मन दन्किदैछ
कोहिलीको रुवाई सगै बन दन्किदैछ

जिन्दगीको कथालाई ओडरभीत्र लुकायौकी
ढुकढुकीसग मुटु झन् झन् दन्कीदैछ

मधुर मुस्कान आवासलाई पाइला मुनी कुल्चियौकी
अन्धकार भित्र नौलो पन दन्कीदैछ

गरीबीलाई बिछ्याएर आसु बनी बग्यौ की त
खुलेर उड्न पाउ भनी धन दन्किदै

छयन्त्रवत पाइलाहरु विवस भई रोकीएकी
छाती भित्र अनयसै तन दन्किदैछ

Gajal
चर्को स्वर लीई करौउदै थिए, चर्कै स्वरमा कराउछु होला
हराउदै थिए गहिराहिमा, गहिराहिमै हराउछु होला

आँखामा डलमल आसु बग्नलाई आतुर हुँदा
विस्व देखी डराउदै थिए,विस्व देखी नै डराउछु होला

नागबेली बनी बगी, नदी नाला कल्कलाउदा
छराउदै थिए बिचारलाई, बिचारलाई नै छराउछु होला

परेलिमा चाहानाहरु भिज्नलाई ब्यस्त हुँदा
कल्पना मुटुभित्र भराउदै थिए, मुटुभित्र नै भराउछु होला

बिहानिको उज्यालोसगै शितको थोपा डल्मलाउदा
झराउदै थिए रसिएका आसु, आसु नै झराउछु होला

Gajal
ढुङ्गा हुँ म ढुङ्गै बनी बितिराछन रातहरु
बोतल सगै जिस्किदैछन अघी अघी मातहरु

मान्छे माथि टेकेर माथि उड्न खोज्दा खोज्दै
अनायसै तल झरी लाचार छन हातहरु

बसन्तका सप्तरङी आवाजलाई कुल्चदै थिए
आदी भेल सगै बगी नजिक आए घातहरु

भमराझै हावासगै वरीपरी नाच्दै थिए
फुलसगै ओेईली झरे बोटबाट पातहरु

पाईला मुनी टेक्दै थिए विस्वासका लहरलाई
एक्कासी आई परे छाती माथि लातहरु

Gajal
म जन्मेको देश उही मात्रीभुमी हिन हुँ म
डाफे मुनाल बसन्तको हरियाली बिन हुँ म

मन्द मन्द सुस्त सुस्त जन्मभुमी सम्झँदैछु
रातलाई नरोजेर मात्र एउटै दिन हुँ म

परिवर्तनका पाहिलाहरु पर्दा पछी लुकेका छन
सुनका बाला लत्याएर रसाउने रिन हुँ म

बगर बगर डुली डुली दिन रात बिताउछु
च्यान अनी दुनियाँले थुकी हिंड्ने घिन हुँ म

बटुवा झै डुली हजारौको बेवहाँर देखदा
समय मै बद्ली दिने एक एक छिन हुँ म

Gajal
चिसो बतास इस्पर्स गरी घरी घरी सताइरहन्छ
प्रकाशको चर्को किरण गिज्याउन आहिरहन्छ

भोको चरी खुल्ला आकाशमा रमाउदै उडी उडी
बेदनाका गितहरु कुन्नी किन गाहिरहन्छ

फुलमाथी पुतली बसन्तसग नाची नाची
परैबाट भित्री मुटु कुटुकुटु खहिरहन्छ

गन्तब्यहिन लक्ष्य सधै पर्खालभित्र रोई रोई
खुलम खुल्ला बाँच्ने ईच्छा छीन छीनमा चाहिरहन्छ

लज्जित ढुकढुकी केवल हिम्साबाट लुकिलुकी
बिल्कुलई छुट्टै सपना दिनदिनै उ बनाहिरहन्छ

Gajal
जो हीजो थीए उनलाई खोज्दै छु
घाम सगै बादल अनी जुनलाई खोज्दै छु

हावा बनी इस्पर्स गर्दै माथि उडी उडी
संसार हेर्न आकाश छुनलाई खोज्दै छु

धनको लोवमा लोविएर दुनीयालाई बीर्सदै
हिरा अनी मोती सगै सुनंलाई खोज्दै छु

लुकी लुकी आतंक मचाउदै डुली डुली
देखावटी बाहिरी शरीर धुनलाई खोज्दै छु

लेखान्त नै जीवन सम्जी हात लम्काउदै
भाग्य लेख्ने भावी हुनलाई खोज्दै छु

Gajal
विछोडीएकी आमा सम्जी रुदै गजल लेखे
धड्की रहेको हृदयलाई छुदै गजल लेखे

तानासाही सरकारले लुटिदियो चाहनाहरु
बिद्रोहीबाट आखिर टाडा हुँदै गजल लेखे

कल्पनाको महल टुक्री आशाको दिप निभेपछी
टुहुरो जिवन लिई भित्र कुदै गजल लेखे

औसीको कालो रातमा म्रीत्युसग लडी कती
आँफैभित्र आँफैलाई हराउदै गजल लेखे

Gajal
आदा जिवन नजिउदै काल देखी डर लाग्यो
अल्झी पर्ने होकी भनी जाल देखी डर लाग्यो

नाच्दै थिए झस्किएर मौन भाई बस्न चाए
गित सगै संगीत अनी ताल देखी डर लाग्यो

नजिक आयो कोही मानिस अर्कै तिर फर्की दिए
बोली बेवहार अनी उसको चाल देखी डर लाग्यो

बिदा दिए पुराना सारा चिजहरुलाई पनि
उजाड ल्याउने होकी नयाँ साल देखी डर लाग्यो

हिउसगै पग्लिएर बग्ने धाक दिदै थिए
पहाडबिच उर्लिआको छाल देखी डर लाग्यो

Gajal
सगै हास्तै सगै खेल्दै रमाएको उही ठाउँ
परिभेश नयाँ छ यहाँ सम्जन्छु म उही गाउ

सुन्सान माहोल चौतारीमा हराएथ्उ एकै गरी
याढ्हरु छ छातीभित्र कल्पदै छु उही नाउ

बसन्तलाई छाडी हाले शीशीर मात्र रएछ यहाँ
बर्तमानलाई केलाउदैछु लाग्या छैन कुनै घाउ

बिल्कुलई नौलो पनमा हराउन बाध्य छु म
लागि रहन्छ घरी घरी फर्की फेरी त्यही आउ

Gajal
डराउन थाले सबै बिसालु भो नजर अनी
धेरै धेरै नशा पिए नशालु भो नजर अनी

इस्पर्स गर्‍दै थिए प्रकाशले मुहारलाई
अली अली मुस्कुराउदै लजालु भो नजर अनी

कोही आयो साथ माग्न रुदै अनी कराउदै
आँखा आँखा जुद्न पुगे मायालु भो नजर अनी

साथ माग्न आएको भन्थ्यो, रुन्थ्यो अनी हास्थ्यो
दोस दिन आएको होकी शङ्खालु भो नजर अनी

लाग्न थाल्यो पत्यार सबैलाई मेरै कुराहरुको नै
चारै तिर ठिक्क पार्न सिपालु भो नजर अनी

Gajal
म्रिगत्रिष्णा अन्जुलीमा कही कतै लुक्दैन उ
विस्वासिला आक्रिती बोकी कही कतै रुक्दैन उ

आस्वासनका बिकल्पलाई मुहार अघी फिजाएर
अस्मिता जोगाउनलाई अलिकती चुक्दैन उ

बेदनाका यादहरुलाई छाती माझ लुकाइ दिन्छ
सास फिर्न गार्हो भए चिच्याएर भुक्दैन उ

अर्थ बिन यात्रीलाई अर्कै बाटो पन्साइ दिन्छ
साहारा बिनाको जीवन रोज्छ कुनै बस्तु थुक्दैन उ

निरबिरोध सिरेटोलाई प्रकृतिमा पोतिदीइ
सुन्सान रोज्छ कोही आघी एकै पटक जुक्दैन उ

Gajal
लुकी लुकी ज्याल्बाट चियाएर गयो बतास
पइलो इस्पर्स लिन नपाई रिसाएर गयो बतास

इन्द्रेनिको रङलाई बादलभित्र लुकाएर
अरु रितु पन्साइ शिशीर फिजाएर गयो बतास

रुखका मुना हल्लाई झरपातलाई गिज्याउदै
चर्को घाम पानीलाई मिसाएर गयो बतास

आसुका थोपालाई चुपचाप बग्न वाध्य बनाइ
पटक पटक परेलिहरु भिजाएर गयो बतास

झुटो याद्ले हृदयमा पोलिरहेको बेला
हरेक पलहरु मुटुमाझ बिसाएर गयो बतास

Gajal
आँखाको नानीभित्र यसै बादल गल्न लाग्यो
पानीको थोपा डल्मलाई बालुवामा डल्न लाग्यो

बिशाल झरी समातेर अनाएसै रुझी रुझी
ज्योति दिन्छु भनी आँखा एकै छिनमा बल्न लाग्यो

बिहानिको किरण हेरी जुन रोज्छु भन्दा भन्दै
छातीभित्र ढुक्ढुकी रुदै रुदै जल्न लाग्यो

बाटो गल्ली भिर पाखा ढुङ्गा अनी मातो सगै
कल्कलाउदो पानी पनि सुक्दै सुक्दै चल्न लाग्यो

ओजल भई गुम्सिएर हड्बडाएका पाहिलालाई
हारै हारमा अल्जिएको जित आई छल्न लाग्यो

Gajal
मरे पनि जित छैन बाचेँ झनै हुन्न
यो दोसी संसारमा हारे झनै हुन्न

बिदाइको सङ्केत दिई हात हल्लाई हिंडे पछी
पल पल सम्झनालाई राखी झनै हुन्न

लजालु आँखा लिई धड्कनलाई चियाएर
बेहोसिमा कुनै दिल मागे झनै हुन्न

झझल्कोमा अल्झिएर बताससगै मन उडाई
अनेक तरङग सजाएर थाके झनै हुन्न

अजम्बरी चिनारीलाई नजरबाट हटाएर
काल्पनिक अग्निलाई तापे झनै हुन्न

Gajal
हिजो सगै आज पनि देश साँझी रुन्छु क्यार
देशको ढुङ्गा माटो सगै फेरी लाचार हुन्छु क्यार

आमाको आसुसगै मुहान बनी बग्दा बग्दै
अथीतका घातहरुलाई हृदयमा बुन्छु क्यार

निर्दोसी फुलका थुगा हारैहारको पासोमा छन
हरियाली पन्साएर मरुभुमी दुन्छु क्यार

बिस छरी ध्वास्त पार्ने जिव्हरु सम्झिएर
हासी हासी रोइरहेको ढुक्ढुकीलाई छुन्छु क्यार

देखावटी मोज मस्ती हासोलाई फिजाएर
स्वदेशको प्यार बोकी बिदेशमा कुन्छु क्यार

Gajal

आजै गर कामहरु भोली किन चाहियो
कलम लेउ महान वन्न गोली किन चाहियो

खुल्ला आकाश मुनी वस्छौ आकाश जत्रै छाती वनाई
शव्द द्वारा संसार जित बोली किन चाहियो

सुद्द आत्मालाई लिई प्यास मेटाउ प्यासिहरु
अनायसै वेवहाँर खोज्ने खोली किन चाहियो

आँखा माझ अटेको छ सारा संसार नै
दुई थोपा आसु बोक्न झोली किन चाहियो

इस्वर हृदयमा अनी सफलता पाईलाई पिछे पाउछौ
विस्व डुल पाईला वडाइ डोली किन चाहियो

Gajal
वसन्तको न्यानो काखमा झुल्न मन लाग्यो
सप्तरङ्गी फुलसगै फुल्न मन लाग्यो
रित्तो जीवनमा कल्पनाको कथा अङ्गालेर
पुतली झै वरिपरी डुल्न मन लाग्यो

चरिसगै आकाश माथि रमाउदै उडी उडी
आकाश जत्रै छाती बनाइ खुल्न मन लाग्यो
उजाड शिसिर पन्साएर सपनाको महाल सजाइ
पिरतिको कथा भित्र भुल्न मन लाग्यो
Gajal
उकालो चढ ओरालो झरे जित हुन्न
काडा बिछ्याउ फुल्हरु छरे जित हुन्न

गंगासगै सार मिलाई बग्नु बेकार छ
सत्य जगाउ पेट मात्र भरे जित हुन्न

मुहान सरी फुटाएर हराउन खोज्नेहरु
स्यार्थलाई मात्र पुरा गरे जित हुन्न

दुनियाँको नजरमा विवल बन्छौ किन
शिर डाल वैरीहरुको लरे जित हुन्न

घाम लाग्दा छायालाई साथ साथमा डोर्याएर
वेवारीसे अन्योल्भित्र परे जित हुन्न

शत्रुको गोलीलाई रोक्न खोज्छौ किन
छाती थाप नत्र यसै मरे जित हुन्न

साहित्य सृजना (Uma Gautam)

Thursday, January 21, 2010

No comments:

Post a Comment

SUN RISES (Poem)

MISSING HEART

Followers

About Me